Waarom deze blog?

Na verschillende behandelingen voel ik echt de behoefte om mijn verhaal te delen. Al de emoties, de spanning, de angst, het verlangen, de hoop en de wanhoop... het moet ergens een uitweg vinden.

Ik krijg het gevoel dat de mensen in mijn omgeving "het verhaal" ondertussen al wel kennen. Om dan op het volgende feestje wéér beginnen te praten over IUI en IVF... De vorige keer dat ik dat deed kreeg ik na mijn betoog een fotoboek met vakantiefoto's onder mijn neus geschoven.
Niet erg, zou je denken, ware het niet dat het boek volstond met foto's van het familiegeluk van een pril nieuw gezinnetje. Inclusief foto's van papa met baby, baby in de zee, lachende baby op het gras, baby met mama en ga zo maar door.

Soms begrijp ik mensen niet meer zo goed. Aan bepaalde vriendinnen die "ongewild vrijgezel" zijn, laat ik toch ook geen superromantische vakantiefoto's van mij en mijn man zien? Je weet toch dat die mensen daar geen behoefte aan hebben?

Ach, zoals je kan lezen voel ik me soms als een rat in de val in bepaalde situaties. Ik blijf dan altijd vriendelijk en geïnteresseerd maar vanbinnen komt er nog een schepje frustratie bij. Ik wil echter niet gefrustreerd zijn. Ik wil gewoon mijn lieve, gelukkige zelf zijn.

Het hoofddoel van deze blog is je misschien nu al wat duidelijker. Ik wil ergens een plekje waar ik al mijn frustraties kwijt kan, waar niemand me kent en ik dus ook niemand kan kwetsen.
Op deze blog krijg ik het gevoel dat mijn strijd niet meer alleen gestreden hoeft te worden en dat is op zijn zachtst gezegd een heerlijk gevoel.