Miskraam

Waar ik zo ontzettend bang voor was is gebeurd. De zesde IUI is geëindigd in een miskraam.

Ondertussen zijn we al een paar weken verder en het is pas nu dat ik de volledige ravage kan overzien. Het doet pijn, het snijdt tot in het diepste van mijn wezen. Toen ik het nieuws pas hoorde was ik toch weer óóó zo voorbeeldig sterk.
Ik ging er het positieve van inzien .... Ik ging me eraan optrekken dat het deze keer dan toch gelukt was.... Ik ging niet de dieperik ingaan en te veel treuren want dat heeft toch geen zin ... Het is eigenlijk tragi-komisch. Al mijn goede voornemens verdwenen als sneeuw voor de zon. Het deed verdomme pijn en die pijn moest weg. Pas een week later heb ik gehuild van frustratie, van ellende over de oneerlijkheid van dit leven en van teleurstelling.

Ik was even een engeltje op een roze wolk maar toen werd ik er bruut terug afgeworpen. Met de beide voetjes op de grond, noemen ze dat.

Ik zal dit ook wel weer te boven komen. Morgen gaan ik weeral werken met een glimlach op het gezicht, de pijn verstopt achter mijn ogen. Vreemd, dat mensen dat zelf niet eens opmerken...